از دل قرآن

#معمای_قرآنی !!
معنای آیه «ما مِنْ دَابَّةٍ إِلاَّ هُوَ آخِذٌ بِناصِیتِها»:
ظاهراً «ناصیة» جلوی پیشانی را می‏گویند. ناصیه‌ی انسان، کنایه از اراده و تصمیم او است. برای فکرکردن و به نتیجه‌رسیدن، مرسوم است دست را روی پیشانی می‏گذارند؛ ولی ناصیه، آن قسمت جلوی پیشانی است كه حق‌تعالی ناصیه‌ی همه‌ی افراد را در مُشت دارد؛ یعنی به هر طرف بخواهد، انسان را می‌برد؛ منتها «اَبَی اللّهُ‏ اَن یجری الامورَ الّا بأسبابها»؛
(رک: بصائر الدرجات، ج‏1 ؛ ص6،)
خداوند از انجام کارها جز به وسیله‌ی اسباب، اِبا و امتناع دارد.
بله، یک وقت شخصی خودش را مبتلای به عذاب یا بیماری می‏كند یا به خودش بدی می‌كند، آن بدی نه اینكه مستقیم از ناحیه‌ی حق‌تعالی به او رسیده باشد؛ ولی رفتن او به سمت بدی، از قدرت خدا هم خارج نیست، ناصیه‏ اش به دست خدا است.

امیرالمؤمنین علیه السلام استفاده زیبایی از این آیه كرده‏ اند كه جزء معمّاهای قرآنی به‌حساب می‌آید. حضرت در این آیه، «دابّة» را به‌معنای جنبده نمی‏گیرند؛ بلکه «دابّة» را دال و الف و باء و هاء می‏گیرند.
بعضی از ابواب علوم اصلاً در اینجا وجود دارد؛ یعنی قرآن این مراعات را هم كرده است، شاید خداوند دل كسی را روشن كند تا بفهمد.
ناصیه‌ی «دابّة»، «دال» است؛ یعنی اگر لفظ «دابّة» را در نظر بگیریم نه معنایش را، ناصیه‌ی دابّة، حرف «دال» می‏شود.
پس این‌گونه می‌شود: «هو» اذا اخذ بناصیة «دابة»، یعنی دال را در خودش بگیرد، «هود» درمی‏ آید. و این جزء معمّاها است كه خداوند در سوره هود با این تعبیر لطیفِ معمّاگونه این‌طور فهمانده است كه این سوره، سوره‌ی هود است. مرحوم نراقی این روایت را نقل كرده است. این معمّای قرآنی است كه در سوره هود اسم آن سوره هم خود هود درمی‏ آید.
┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈
(حاج شیخ جعفر ناصری)
کانالی قرآنی، مطالبی خواندنی
http://sapp.ir/qoranni سروش
https://gap.im/qoranni گپ
از دل قرآن