ملوان‌ها همه هم‌قد و هم‌لباس، مثل مورچه، فوج‌فوج به بندر می‌خزند. مسلما مورچه خزنده نیست. عصر همه‌جای شهر از ملوان اشباع می‌شود. شب کشتی را چراغانی می‌کنند. هم زیبا و هم وحشتناک می‌شود.
دو نسل بعد باز ملوان‌ها در این بندر پیاده می‌شوند و آن‌وقت با دخترها و خواهرها و یا حتی مادرهای ناتنی خودشان می‌خوابند. بندر نژاد و ملیت نمی‌شناسد. آدم‌ها اگر دهان باز نکنند متعلق به زمین هستند و نه هیچ شهری و کشوری...
-شب یک شب دو - بهمن فرسی
__
@lololii