جدال

در میانه همهمه صدها نفر با عقاید و سبک زندگی ها و پوششهایی متضاد، بی تفاوت به فشار نگاه‌های گاه متعجب و قضاوتگر عابران، با حجابی که با متر و معیار ماموران هیچ گشت ارشادی تنظیم نشده بود، با ایمانی که محصول دخالت نهادهای بوروکراتیک دولت مدرن نبود، بدون تاثیر گرفتن از بودجه چهار هزار و سیصد و شصت و چهار هزار ریالی سازمان تبلیغات اسلامی، بدون محاصره شدن توسط شعارهای ستاد اقامه نماز بر هر دیوار شهر با بودجه سالی دویست و بیست و نه میلیارد ریال، و بدون آنکه «تمامی» شبکه‌های تلویزیون بدون استثنا «تمامی» برنامه‌های خود را متوقف کنند تا امکان شنیده نشدن اذان را (هرچند زیباترین صوت این‌جهانی باشد) از جامعه بگیرند، وسط میدانی در لندن متعلق به بیدینان و مسیحیان، می‌ایستاد، به رکوع میرفت، بلند میشد، به سجده میرفت، و یک تنه زمین اطرافش را معنا میداد. جلال الدین رومی در ذهنم گفت: «رقصی چنین میانه میدانم آرزوست». اما آیا رقصی چنین، پیش شرطش، «لا اکراه فی الدین» نیست؟

کانال علی علیزاده در پیام رسان گپ @jedaal

https://www.instagram.com/p/Bh6VFSXHqpm/