معارف حدیث

.
| #احادیث_داستانی |

☆ کسی که مهربانی نکند، با او مهربانی نمی شود!

ابن ابی شیبه ـ به نقل از جابر ـ :
#پیامبر_اکرم_(ص) دست عبد الرحمان بن عوف را گرفت و او را به نخلستان برد. [فرزندش] ابراهیم را که در حال جان دادن بود، نزدش آوردند. پیامبر(ص) او را بر زانوی خویش نهاد و فرمود:
«فرزند عزیزم! در برابر خواست خدا، کاری از من برایت ساخته نیست» و اشک از چشمانش جاری شد.
عبد الرحمان گفت: گریه می کنید، ای پیامبر خدا؟! مگر شما از گریستن، نهی نکردید؟
فرمود: «من از شیون کردن، نهی کردم؛ از دو صدای احمقانه و زشت: صدایی که هنگام خوشی بلند می شود، یعنی لهو و لعب و ساز و آواز شیطانی، و صدایی که هنگام مصیبت، بلند می شود: خراشیدن چهره و دریدن گریبان و فریاد و شیون شیطانی؛ امّا این گریه من، مهربانی است. کسی که مهربانی نکند، با او مهربانی نمی شود».

سپس افزود: «ای ابراهیم! اگر نبود که مرگ حق است و وعده ای است تخلّف ناپذیر و راه خداست که باید رفت و ماندگانمان به رفتگانمان می پیوندیم، هر آینه بیش از این برای تو اندوهگین می شدیم و ما برای تو غمگینیم. چشم می گرید و دل، اندوهگین می شود؛ امّا چیزی نمی گوییم که پروردگار را ناخشنود سازد».

دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۴، ص ۳۰۲

@hadithnet