حاج آقا مسئلةٌ

آیا صلح امام حسن علیه السلام و قیام امام حسین علیه السلام، دو عملکرد مخالف و متضاد هم بودند؟
@ahkame
شبهه:
حسن بن علی(ع) با این که یاوران و لشکریانی داشت و می‌توانست جنگ را ادامه دهد اما با معاویه صلح کرد، و در مقابل برادرش حسین(ع) با این که افرادش کم بودند و می‌توانست صلح کند و جنگ را رها کند علیه یزید قیام کرد. پس یکی از دو برادر کارش درست بوده و دیگری کارش اشتباه بوده است، زیرا اگر دست کشیدن حسن(ع) و صلح کردن او با این که توانایی جنگیدن را داشت به جا بوده است؛ قیام حسین(ع) بدون آن که قدرتی داشته باشد، با این که می‌توانست صلح کند اشتباه است، و اگر قیام حسین(ع) با این که توانایی نداشت به حق و به جا بوده است، صلح کردن حسن(ع) و دست کشیدن او از جنگ با این که قدرت داشت اشتباه بوده است و این امر شیعه را در وضعیت دشواری قرار می‌دهد؛ چون اگر بگویند هر دو بر حق بوده و کارشان به جا بوده است دو چیز متضاد را جمع کرده و تأیید نموده‌اند و جمع کردن دو چیز ضد و نقیض بر خلاف اصولشان است و اگر بگویند که کار حسن(ع) نادرست و باطل بوده است باید امامت او را هم باطل و نادرست قرار دهند و اگر امامت او نادرست و باطل باشد امامت و عصمت پدرش باطل می‌شود؛ چون پدرش او را جانشین خود قرار داد.

و طبق مذهب شیعه امام معصوم جز امام معصومی همانند خودش کسی دیگر را جانشین خود قرار نمی‌دهد. و اگر بگویند کار حسین(ع) نادرست و بی‌جا بوده است باید بگویند که امامت او باطل و معصوم نیست و نیز امامت و عصمت همه فرزندانش را باید باطل قرار دهند چون امامت و عصمت از طریق حسین به فرزندانش رسیده است و وقتی امامت و عصمت او باطل گردد امامت و عصمت همه باطل می‌شود! و شیعه می‌گوید که معاویه کافر بوده است.

پس ما می‌بینیم که الحسن بن علی(ع) که به گفته شیعه امام معصوم است با معاویه صلح کرد و از خلافت دست کشید. پس شیعه باید بگوید که الحسن(ع) به نفع یک کافر از خلافت کناره‌گیری
کرده است و این با عصمت او متضاد است و یا این که باید بپذیرند که معاویه مسلمان بوده است!


پاسخ:
در پاسخ به این سؤال باید گفت

اولاً: جنگ و صلح هیچ گاه معیار حق و باطل نبوده و نیست و همواره در آیین اسلام در کنار قانون جنگ و جهاد با معاندان، قانون دیگری به نام صلح نیز وجود دارد. یعنی همان گونه که پیامبر اکرم(ص) در صدر اسلام در برخی مواقع برای پیشبرد اهداف اسلامی خود دس�