این روزها که دل مردم برای سیل‌زدگان جنوب کشور می‌تپد، یادمان باشد زندگی انسان هم همانند طبیعت، فصل دارد؛ گرما و سرما، تابستان و زمستان دارد. زندگی برخی آدم‌ها خیلی یکنواخت و خسته‌کننده است؛ یا همیشه پاییزند و یا همیشه بهار.. تکراری و روتین و بی‌ریخت و کسل‌کننده؛ این آدم‌ها، در روزمرگی خود مانده‌اند؛ درگیری و اصطکاک با مفاسد اجتماعی ندارند؛ به معنای بهتر: قصه ندارند..
زندگی بدون بسامد، یعنی زندگی بدون قصه. حیات اجتماعی نمرود‌ها و ابراهیم‌ها، یزیدها و حسین(ع)ها قصه دارند.. زندگی‌شان پر از تنش و نوسان است: صالحین، با مفسدین درگیرند؛ و مفسدین، با حدود الهی..
گاهی نظم طبیعت بر اثر «ال‌نینو» به هم می‌ریزد؛ مثلاً در زمستان، درختان شکوفه می‌زنند؛ یا ممکن است در تابستان، برف ببارد. به خاطر داشته باشیم که حیات اجتماعی انسان‌ها هم همین‌گونه است؛ در هنگامه‌ی درگیری بین صالحین و مفسدین، همین نوسانات عامل تطور شخصیت و تأدیب ما است.
از طبیعت که نباید گریخت؛ بلکه باید آن را شناخت و برای بهره‌برداری و یا مواجهه با آن از پیش آماده شد. همچون حضرت یوسف(ص) که با قحطی نجنگید، بلکه جامعه‌ی خود را برای مواجهه با آن آماده کرد. اما بالا و پایین شدنِ برخی از این نوسانات، به دست خودمان است. چطور؟ زمانی که در میزان، طغیان می‌کنیم. همچون طغیان رودخانه از بستر خود که منجر به سیل می‌شود؛ طغیان کردن ما از میزان هم فساد به بار می‌آورد.
«وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ*أَلا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ» «..از میزان طغیان نکنید» سوره الرحمن
پس برای مبارزه با فساد در حیات اجتماعی، می‌باید با زمینه‌های #طغیان مبارزه کرد؛ یعنی ایستادگی مقابل هرآنچه که موجب طغیان انسان‌ها می‌شود.
———————
اندیشسرای کودک و نوجوان اندیشکده یقین
@strategistkids