تدبر در قرآن کریم

دَعْواهُمْ فيها سُبْحانَکَ اللَّهُمَّ وَ تَحِيَّتُهُمْ فيها سَلامٌ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ
تنها صحبت آنها در آنجا این است که می گویند: منزهی تو ای خدای ما و تحیت و درود آنها در آن بهشتها سلام است و آخرین گفتارشان این است که ستایش فقط مخصوص پروردگار جهانیان است
#سوره_یونس_آیه_10
اولیاءخدا که در جنات نعیم مستقر شده اند، خداوند با کرامت خود قلبهایشان را از هرشریکی برای خدا، پاکیزه کرده و در دل آنها هیچ محبتی غیر از محبت خدای سبحان نیست ، لذاگفتارشان هم تسبیح و منزه دانستن خدا از هر امری است که شایسته ساحت کبریائیش نیست ، یعنی خدا را از هر شریکی در اسم یا معنی و ازهر نقص یا عدمی منزه می دانند، و تسبیح آنها، هم زبانی و هم عملی و قلبی است و تسبیح اگر کمتر از این و در مرحله ای پایینتر باشد، در آن شائبه شرک وجود دارد، همچنانکه فرمود:( وما یؤمن اکثرهم بالله الا و هم مشرکون )(7)،(بیشتر مردم به خدا ایمان نمی آورند، مگر آنکه در عین حال مشرکند)،و چون اولیاء خدادلهایشان مالامال از خیر و سلامتی است ، لذا درود آنها به یکدیگر نیز با سلام است و سلام در دنیا علامت امنیت نسبی از جانب یکدیگر است ، اما در آخرت نشانه امنیت مطلق می باشدو آنان با احدی به غیر سلام و خیر مواجه نمی شوندجز آنکه طرف مقابل خیر وسلام را مبدل به شر و ضرر سازد که در این صورت اولیاء خدا نیز با شر با او برخورد می کنند و خیر و سلامی برای او نخواهد بود، ونیز اولیاء الله چون قلبهایشان کمال نعمات الهی را تمجید می کند، به هیچ نعمتی بر نمی خورند الا اینکه به یاد منعم می افتند(8)، و خدا را یاد می کنند و لذا هرگز ازپروردگارشان غافل نمی شوند و نعمتهایی که از صفات جمال و کمال الهی حکایت دارد فورا آ نان را به ذکر عظمت و جلال حق وا می دارد و در نتیجه هرنعمتی را که به وصفی توصیف می کنند در واقع توصیف پروردگارشان به افعال وصفات جمیل اوست و در نتیجه ستایشی از آنان در باره خداست و حمد خدامحسوب می گردد، چون حمد یعنی ستایش به فعل اختیاری جمیل . لذا اولیاء خدا در بهشت یک دم هم از تسبیح و تحمید پروردگارشان غفلت نمی کنند، چون خدا را حاضر می بینند و از حضرتش محجوب نیستند.
@quran