#خواندنی | * تنهایی در اوضاع کرونایی
یادداشتی از خانم #مرضیه_نفری | نویسنده*
چرا اینقدر از تنهایی می‌ترسیم؟ چرا بلد نیستیم خودمان را مشغول کنیم؟ چرا همه‌اش یکی باید از بیرون بیاید تا ما را سرگرم و حالمان را خوب کند؟ چرا باید مدام یک سروصدایی از اسپیکر و تلویزیون بلند باشد تا ما از تنهایی نترسیم و دلمان نلرزد؟ اصلاً باور می‌کردیم که پر کردن حجم تنهایی خودش یک مهارت است؟
کرونا آمده، اولین راه شکست آن هم همین تنهایی و در خانه ماندن و قرنطینه است. اگر از قبل یاد می‌گرفتیم خُب بهتر بود. ولی حالا هم دیر نیست. تنهایی‌ات را هر وقت از آب بگیری تازه است. بهتره، دست به‌کار بشوی و برای خودت یک برنامه اساسی بچینی. برنامه‌ای که فقط به داشته‌هایت نگاه کند. به امید مؤسسه‌ها و کلاس‌های هنری و باشگاه‌ها نباش. فقط به خانه و آنچه درون خانه داری باید اکتفا کنی. اولین شرط موفقیت این است که از تنهایی نترسی. یک فرصت ناب است. خیلی‌ها برای به دست آوردن همین خلوت و تنهایی به غار و کوه و بیابان پناه می‌بردند.
خوب فکر کن! برنامه‌های سال آینده‌ات را بنویس. کتاب بخوان. درست و حسابی، بدون اینکه هر شش ثانیه یکبار گوشی‌ات را چک کنی. فهرست آدم‌هایی که برایت مهم هستند را بردار و بهشان زنگ بزن. حرف زدن خیلی خوب است. دل‌ها را ضدعفونی می‌کند. کینه‌ها را می‌برد و پاکِ پاک می‌کند. یادداشت بنویس. از حال و هوای دلت، شعر، داستان، دل‌نوشته، هر چه که دوست داری. این روزها را بنویس. آرزوها و ای‌کاش‌ها را. بعداً به دردت می‌خورد. شاید هم استعدادهای جدیدی کشف شد و نوبل ادبی را گرفتی. نقاشی بکش و کارهای هنری بکن. آشپزی و شیرینی‌پزی و تعمیر لوازم خراب خانه هم لطف خودش را دارد.
این را باید اول می‌گفتم حواست به پدر و مادر و بزرگترها باشد. آن‌ها این روزها باید بیشتر استراحت کنند. هوای جسم و دلشان را داشته باش و هی نگو من چیکار کنم؟ حوصله‌ام سر رفته. تنهایی دیوانه‌ام کرده. دیگه از تنهایی نترس. پاشو و دست به‌کار شو.
نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار
@nojavan_khamenei