ندای سعادت:
تصدّقت شوم! برادر جان!
انسان نبايد از نافرمانى و غفلت و خلافِ مراقبه عمل كردن، نوميد از سير الى اللَّه گردد
زيرا اگر روى از آن سو برگيريم، به كجا مى توان روى كرد؟!
علاوه بر اين كه خودش مى داند كه ما ضعيفيم و سراپا جهل، به طبق ضعف و جهل مان با ما معامله مى كند.
اين همه كه در قرآن شريفش، داد از غفاريّت خود مى زند، براى چيست؟ مگر جز براى آن است كه آگاه به حال ما بوده كه از روى نادانى، مخالفت او خواهيم كرد.
همين بس كه خودش نام ما را به انسان تسميه فرموده، در مواقعى كه نافرمانى و جهلِ ما را متذكّر مى شود.
اگر خيال نااميدى براى انسان دست دهد، بايد بداند كه از شيطان است والّا با كريمان، كارها دشوار نيست؛ هر وقت آن لعين به سراغت آمد بگو:
آن قدر حلقه زنم بر در ميخانه ى دوست
تا كند صاحب ميخانه به رويم در باز
برگرفته از نامه آیة الله سعادت پرور ره به یکی از سالکان الی الله
https://eitaa.com/Nedaysaadat