خانومِ خونه

شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیفتد
جدا زدامن مادر به دام دانه بیفتد
ز نازکی ز ندامت ز بیم صبح قیامت
بدان نشان که شنیدی، سری به شانه بیفتد

به کار آنکه برون از بهشت گشته عجب نیست
که در جهنم غربت به یاد خانه بیفتد
نشان گرفته دلم را کمان ابروی ماهت
خدای را که مبادا دل از نشانه بیفتد

دلم به کشتی کربت به طوف لجه غربت
چو از کرانه ی تربت به بیکرانه بیفتد
شوم چو ابر بهاران ز جوش اشک چو باران
که دانه دانه برآید که دانه دانه بیفتد

جهان دل است و تو جانی نه بلکه جان جهانی
همه سکندر و دارا کزین فسانه بیفتد
خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو
بیا که آتش صیاد از زبانه بیفتد


الا غریب خراسان رضا مشو که بمیرد
اگر که مرغک زاری از آشیانه بیفتد