حدیثنا

حال وصف‌ناپذیر مؤمن، هنگام قبض روح


...عَنْ سَدِيرٍ اَلصَّيْرَفِيِّ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ! هَلْ يُكْرَهُ اَلْمُؤْمِنُ عَلَى قَبْضِ رُوحِهِ؟ قَالَ: «لاَ وَ اَللَّهِ إِنَّهُ إِذَا أَتَاهُ مَلَكُ اَلْمَوْتِ لِقَبْضِ رُوحِهِ جَزِعَ عِنْدَ ذَلِكَ فَيَقُولُ لَهُ مَلَكُ اَلْمَوْتِ: «يَا وَلِيَّ اَللَّهِ لاَ تَجْزَعْ فَوَ اَلَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَأَنَا أَبَرُّ بِكَ وَ أَشْفَقُ عَلَيْكَ مِنْ وَالِدٍ رَحِيمٍ لَوْ حَضَرَكَ اِفْتَحْ عَيْنَكَ فَانْظُرْ!»» قَالَ: «وَ يُمَثَّلُ لَهُ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةُ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ وَ اَلْأَئِمَّةُ مِنْ ذُرِّيَّتِهِمْ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ فَيُقَالُ لَهُ: «هَذَا رَسُولُ اَللَّهِ وَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةُ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ وَ اَلْأَئِمَّةُ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ رُفَقَاؤُكَ.»» قَالَ: «فَيَفْتَحُ عَيْنَهُ فَيَنْظُرُ فَيُنَادِي رُوحَهُ مُنَادٍ مِنْ قِبَلِ رَبِّ اَلْعِزَّةِ فَيَقُولُ: «يٰا أَيَّتُهَا اَلنَّفْسُ اَلْمُطْمَئِنَّةُ» إِلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ: «اِرْجِعِي إِلىٰ رَبِّكِ رٰاضِيَةً» بِالْوَلاَيَةِ «مَرْضِيَّةً» بِالثَّوَابِ «فَادْخُلِي فِي عِبٰادِي» يَعْنِي مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَيْتِهِ «وَ اُدْخُلِي جَنَّتِي» فَمَا شَيْءٌ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنِ اِسْتِلاَلِ رُوحِهِ وَ اَللُّحُوقِ بِالْمُنَادِي.»
الکافي، ج۳، ص۱۲۷

از سَدیٖر صَیرَفی نقل شده است:
به امام صادق (علیه‌السلام) عرض کردم:
فدایتان شوم، ای فرزند رسول خدا! آیا مؤمن از قبض روح خود بدش می‌آید؟
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند:
«نه، به خدا قسم! به‌راستی هرگاه فرشته‌ی مرگ برای قبض روح نزد مؤمن می‌آید، او در این‌هنگام بی‌تابی می‌کند.
آن‌گاه فرشته‌ی مرگ به او می‌گوید: «ای دوست خدا! بی‌تابی نکن! قسم به خدایی که محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را فرستاد، قطعاً من نسبت به تو، مهربان‌تر و خیرخواه‌تر از پدر مهربانی هستم که نزدت حاضر باشد. چشمت را باز کن و نگاه کن!»
آن‌گاه رسول