{امیرالمومنین علی علیه السلام} به هنگام نماز این دعا را تکرار می کرد:
"تو بخشنده باشی و بخشایش کنی
و تویی که در بخشش و بخشایشِ خویش، بر کس، حرمان و ناکامی روا نداری
مگذار که آبرویم به خاک خفت فرو ریزد
و روا مدار که از علّو عزت فرو افتم.
آبرویم را از زنگ خفت و خواری ایمن دار
و پرده حرمتم را با چنگال فقر مَدَران.
آن کسان که دست حاجت به سوی تو پیش می آورند، نومید نمانند و گمراهانی که در پرتو چراغ هدایت تو به راه افتند، به کمال مطلوب رسند.
من همی ترسم که نومید از خوان کَرَم تو، دست تمنا به سوی دیگران پیش ببرم و از غم تنهائی، به دامن این و آن پناه آورم.
به ناچار دهانم به تمجید و تقدیس گشوده شود و این روا نباشد که زبان من جز به حمد و ثنای تو تمجید دیگران گوید و نعمت این و آن را سپاس گزارد.
آن نمی خواهم که چون بندگان تو از آستان دولت و شوکت خویش، طردم کنند، لب به توهین و توبیخ آنان باز کنم.
سخن از بندگان کنم در آنجا که خداوند به بندگان ببخشد و بازدارد و بخواند و بِرانَد و زمام امور در مشت وی باشد...."
منبع: نهج البلاغه-ترجمه جواد فاضل
@fanosjazire
