داداش ابراهیم

گزیده ای از کتاب سلام بر ابراهیم

پست شماره ۲
مقدمه

پندار ما این است که شهدا رفته اند و ما مانده ایم، اما حقیقت این است که آنها مانده اند و گذرزمان ما را با خود برده است. (شهید سید مرتضی آوینی)

شهادت راهی است که خداوند برای بقای بندگان خاص خودش قرار داده و شهید، شاهد عالم ناسوت است و ما نیز مردگان عادات روزمره دنیا . و چه خام نظریم که خود را قادر بر توصیف شاهدان این عالم بدانیم چرا که، دون را از عالی خبری نیست! اما هر آنچه که در توصیف این شاهدان نوشته و گفته می شود تذکری است برای صیقل قلبهای ما جاماندگان، تا همچو برقی بر وجود غفلت زده ما فرو آید و چراغ راهی در این ظلمتکده آخرالزمان باشد.

نوشتار حاضر شمه ای از زندگی یکی از عارفان شاهد را به تصویر می کشد و اگر عنایت حق نمی بود. نگارنده را توانی بر انجام این کار نبود. چرا که چه سخت است سخن گفتن از عاشقی دلسوخته که صدایش گرمی بخش جلسات اهل بیت بود. مؤذنی که صدایش دل غافلانی چند را بیدار کرد ، معلمی که به جز تدریس علم ، درس دلدادگی به خدا را به شاگردانش می آموخت. پهلوانی که کسی را یارای مقابله با او نبود ولی چه خوب رسم پهلوانی را آموخته بود. رفیقی که در دوستی تمام بود و همین مرام و منش او بود که بسیاری از جوانان ناآگاه زمان خویش را آگاه کرد که امروز نام هر یک از آنان زینت بخش کوچه های محل زندگیمان است.

 رزمنده دلاوری که همیشه بسیجی ماند و هیچ مقام فانی را نپذیرفت ولی شجاعتش تحسین همگان را بر می انگیخت. در آخر چه سخت است سخن گفتن از بنده ای که خالصانه زیست. آری چه سخت است سخن گفتن از ابراهیم هادی به راستی او معنای این کلام نورانی امیرالمومنین علی (ع) است که می فرماید :

" خوشبخت و رستگار کسی است که: علم و عمل، دوستی و دشمنی، گرفتن و رها کردن، سخن گفتن و سکوت، رفتار و کردارش، تنها بر اساس رضای الهی استوار است و بر خلاف امر پروردگار قدمی بر ندارد. (1)"

این نوشتار حاصل بیش ازپنجاه مصاحبه از خانواده ، یاران و دوستان آن شهید است که همگی نگارنده را در گردآوری این مجموعه ارزشمند یاری رساندند. هر چند راهی بس دشوار بود. زیرا با گذشت این سالها یافتن دوستان نزدیک او که ما را در این کار یاری نمایند سخت بود. از طرفی ذهن انسان، با گذشت زمانی طولانی خاطرات را از یاد می برد. پس لازم بود خاطرات را دوباره از دوستان نزدیکتر او جویا شویم و این نیز مشکلات خاص خود