روزنگار

#تفسیر_آیه

به دنبال آیات گذشته که حالت غرور و بی‌خبرى افراد بى ایمان را منعکس مى کرد، در آیه مورد بحث، مى گوید: این بى خبران مغرور که در حالت نعمت و آرامش هرگز خدا را بنده نیستند اگر گوشه کوچک و ناچیزى از عذاب پروردگارت دامنشان را بگیرد، چنان متوحّش مى شوند که فریاد مى زنند: اى واى بر ما! ما همگى ظالم و ستمگر بودیم ! (وَ لَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذابِ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ یا وَیْلَنا إِنّا کُنّا ظالِمِینَ).

به گفته مفسران واژه نَفْحَة به معنى چیز کم، یا نسیم ملایم مى باشد، گر چه این کلمه، غالباً در نسیم هاى رحمت و نعمت به کار مى رود، ولى در مورد عذاب نیز استعمال مى شود.
خلاصه این که: قرآن مى خواهد بگوید: این کوردلان، سالیان دراز است، سخنان پیامبر و منطق وحى را مى شنوند و در آن‌ها کمترین اثرى نمى گذارد مگر آن زمان که تازیانه عذاب ـ هر چند خفیف و مختصر ـ بر پشت آن‌ها نواخته شود که دست پاچه مى شوند و فریاد إِنّا کُنّا ظالِمِینَ را سر مى دهند، آیا باید تنها زیر تازیانه هاى عذاب، بیدار شوند؟
اما چه سود که این بیدارى اضطرارى هم به حال آن‌ها سودى ندارد، و اگر طوفان عذاب فرو بنشیند و آرامش بیابند، باز هم همان راه و همان برنامه است.

#تفسیر_نمونه
ذیل آیه ۴۶ #سوره_انبیاء

@Roznegaar