مرجع طب ایرانی اسلامی

مویز(زبیب)

#مویز، در درجه اول گرم و تر است و بهترین نوع آن پرگوشت، بزرگ، شیرین و کم‌دانه است.

مویز #مقوی، #ملین (نرم‌کننده شکم) و #مبهی(تقویت‌کننده نیروی جنسی) است که موجب تقویت قلب، کبد، معده و اعصاب است و برای درمان بیماریهای کلیه، مثانه، قطره قطره آمدن ادرار، نقرس، یرقان، زخم روده و ورم طحال مفید است، تسکین دهنده سرفه با منشاء سردی است و موجب رفع #فراموشی است.

مویز #منضج است، یعنی قوام اخلاط را تعدیل نموده و قابل دفع می‌کند، به نحوی که اگر خلط رقیق باشد، آن را کمی غلیظ می‌کند و اگر غلیظ باشد، آن را رقیق می‌کند تا قابل دفع شود.

مویز #محلل است، یعنی اخلاط ناصالح چسبیده و مواد زائد را تکه‌تکه نموده، حل می‌کند و از بین می‌برد.

مویز #جالی است، یعنی رطوبت و ترشحات را تحریک کرده و آنها را از سطح عضو و دهانه‌های باریک و ریز پوست و مخاط خارج می‌کند. داروهای جالی، پوست را شفاف و زیبا می‌سازند.

مصلح مویز برای افراد گرم‌مزاج، #سرکنگبین و #آب‌میوه‌های_ترش است. مصلح مویز برای کلیه، #عناب است.

خواص مویز در روایات:

امام علی (ع): «هرکس ۲۱ عدد مویز سرخ، هر روز صبح ناشتا میل کند، همه‌ی بیماری‌ها، جز مرگ، از وی دور می‌شود.»
مویز، صفرا و حرارت بدن را فرو می‌نشاند
قلب را استحکام می‌بخشد
اندوه و خستگی را از میان می‌برد
فهم و حافظه را تقویت می‌کند
بلغم را می‌کاهد
اخلاق را نیکو می‌سازد
بوی دهان را خوش می‌سازد و
چهره را زیبا می‌کند.
(دانش نامه احادیث پزشکی فصل ۲۷)

عضویت در کانال
@www_irismed_ir