جمعه 4 آذر 1401؛ روز پیروزی ملی بر پروژه «عبوس ماندن اجباری»
ظهر جمعه سایه تردیدی که بر فراز ورزشگاه احمدبن علی الریان سنگینی میکرد بیشتر از آفتاب سوزان قطر به چشم میآمد. تیمی که چند روز قبلترش برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران ششتایی شده بود، سکوهایش ملتهب بود و وحدتش ترک برداشته بود، حالا در یک برزخ دیگر باید برای رستگاری یا نابودی به مصاف بریتانیای دوم میرفت. حتی من که امید و خوشبینی برایم تقدیر ابدی است، نایی برای امیدواری نداشتم اما لحظه ورود به ورزشگاه همه چیز یکباره عوض شد، سکوها این بار یکصدا شعار میدادند، تیم هم برخلاف بازی قبل دیگر به جز پیروزی و رضایت مردمی که فوتبال قوت دلخوشی غالبشان است به هیچ چیز دیگری فکر نمیکرد. انگار در این فاصله چند روزه طعم تلخ دشمنشادی و هلهله بدخواهان به آنها هم آموخته بود گزینهای جز «وطن» ندارند. این را میشد از همخوانی جمعی سرود ایران فهمید.
http://vatanemrooz.ir/newspaper/page/3638/1/256941/0
@Vatanemrooz