کافه مزون شولای

"چندین سال است پارچه های زرد و سرخ باطن سست فرنگستان رواج گرفته، هر دفعه اقمشه ی طرح ایشان تازه بوده و هر کدام به نظرها تازگی داشته.
مردم ایران جسم و جان خود را رها کردند و دنبال رنگ بوی دیگران بالا رفتند...
از این طرف هم صنف نساج متاعش کم خریدار شد، تشبه به فرزانگان ورزید،دست از اقوام معنی برداشت و به لطافت صورت چسبید.
برای نزاکت ظاهر و سهولت امر پود قدک ها را ریسمان فرنگی کردند، بدترکیب شدند، مرکبا از اختلاط ایرانی و فرنگی کارشان بالمره معیوب شد و در حین استعمال ترکید و خورد شد و نیز از کرک و دوام افتاد.
اقلا عشر اصناف این شهر نساج بود که خمس آن باقی نیست.
تقریبا نیم عشر از اناثیه ی اصفهان، بیوه زن بی کس یتیم دار به ریسمان ریسی این کار، صغیر، کبیر می کردند و همگی ساقط شدند و همچنین اصناف بزرگ  دیگر مانند صباغ و نداف و عمله ی گازخانه که بسته و پیوسته ی این صنف بودند، بیشترشان از بین رفتند."

به روایت میرزا حسین خان تحویلدار از کتاب جغرافیای اصفهان(1342)
انتشارات موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی.

پ.ن: متن توصیفی از دوران افول نساجی ایران در عصر قاجار هست، روایتی که بی شباهت نیست به وضعیت کنونی صنعت نساجی امروز ما
ضعف هایی که عمیقا ریشه در روزهای دور دارن...
تغییرات بزرگ از تغییرات کوچک شروع میشن و ما تا رسیدن به عصر طلایی تولیدات داخلی دست از تلاش های هرچند کوچکمون بر نمیداریم.

@Showlai_admin
@Showlai_admin
@Showlai_admin