آوای انتظار | کد آهنگ پیشواز

کد پیشواز رقص جولان بر سر میدان کنند:
شعر مولانا را که بخشی از آن توسط سرلشکر سلیمانی قرائت شد را به صورت کامل بخوانید:


آن شنیدی تو که در هندوستان/ دید دانایی گروهی دوستان

گرسنه مانده شده بی‌برگ و عور/ می‌رسیدند از سفر از راه دور

مهر داناییش جوشید و بگفت/ خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت

گفت دانم کز تجوع وز خلا / جمع آمد رنجتان زین کربلا

لیک الله الله ای قوم جلیل / تا نباشد خوردتان فرزند پیل

پیل هست این سو که اکنون می‌روید / پیل‌زاده مشکرید و بشنوید

پیل‌بچگانند اندر راهتان /صید ایشان هست بس دلخواهتان

بس ضعیف‌اند و لطیف و بس سمین / لیک مادر هست طالب در کمین

از پی فرزند صد فرسنگ راه /او بگردد در حنین و آه آه

آتش و دود آید از خرطوم او / الحذر زان کودک مرحوم او

اولیا اطفال حق‌اند ای پسر / غایبی و حاضری بس با خبر

غایبی مندیش از نقصانشان /کو کشد کین از برای جانشان

گفت اطفال من‌اند این اولیا /در غریبی فرد از کار و کیا

از برای امتحان خوار و یتیم / لیک اندر سر منم یار و ندیم

پشت‌دار جمله عصمتهای من / گوییا هستند خود اجزای من

هان و هان این دلق‌پوشان من‌اند/ صد هزار اندر هزار و یک تن‌اند

ورنه کی کردی به یک چوبی هنر / موسیی فرعون را زیر و زبر

ورنه کی کردی به یک نفرین بد / نوح شرق و غرب را غرقاب خود

بر نکندی یک دعای لوط راد / جمله شهرستانشان را بی مراد

گشت شهرستان چون فردوسشان / دجلهٔ آب سیه رو بین نشان

سوی شامست این نشان و این خبر / در ره قدسش ببینی در گذر

صد هزاران ز انبیای حق‌پرست /خود بهر قرنی سیاستها بدست

گر بگویم وین بیان افزون شود/ خود جگر چه بود که کهها خون شود

خون شود کهها و باز آن بفسرد / تو نبینی خون شدن کوری و رد

طرفه کوری دوربین تیزچشم /لیک از اشتر نبیند غیر پشم

مو بمو بیند ز صرفه حرص انس / رقص بی مقصود دارد همچو خرس

رقص آنجا کن که خود را بشکنی / پنبه را از ریش شهوت بر کنی

رقص و جولان بر سر میدان کنند / رقص اندر خون خود مردان کنند

چون رهند از دست خود دستی زنند / چون جهند از نقص خود رقصی کنند

مطربانشان از درون دف می‌زنند / بحرها در شورشان کف می‌زنند

تو نبینی لیک بهر گوششان / برگها بر شاخها هم کف‌زنان

تو نبینی برگها را کف زدن /گوش دل باید نه این گوش بدن

گوش سر بر بند از هزل و دروغ / تا ببینی شهر جان با فروغ

سر کشد گوش محمد در سخن / کش بگوید در نبی حق هو اذن

سر به سر گوشست و چشم است این نبی / تازه زو ما مرضعست او ما صبی

این سخن پایان ندارد باز ران / سوی اهل پیل و بر آغاز ران