نو+جوان

تحقیر کدخدا | آمریکا هیچ غلطی نکرد

سیزدهم تیرماه 98، خبری بلافاصله به مهم‌ترین تیتر خبرگزاری‌ها و رسانه‌های بین‌المللی تبدیل شد: «نیروی دریایی سلطنتی انگلیس، کشتی نفتی حامل نفت ایران را در منطقه‌ی جبل الطارق توقیف کرد.» دولت انگلیس که در طول چند دهه‌ی اخیر (چه قبل و چه بعد از انقلاب) همواره در تضاد و تعارض با منافع ایرانی، و هم‌راستا با اهداف مقامات آمریکایی عمل کرده است، این بار نیز به بهانه‌ی واهی کمک ایران به پالایشگاه‌های سوریه، نفتکش ایرانی را متوقف کرده بود.

ساعاتی پس از این اقدام، جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی رئیس‌جمهوری آمریکا ضمن استقبال از این اتفاق نوشت: «ایالات متحده و متحدانش به جلوگیری از منفعت بردن رژیم‌های تهران و دمشق از این تجارت غیرقانونی ادامه خواهند داد.» هم‌زمان با این اقدام، مقامات کاخ سفید اعلام کردند که به دنبال طرحی به منظور ائتلاف دریایی در خلیج فارس برای اسکورت کشتی‌ها و نفتکش‌ها هستند.

چند روز بعد، رهبر انقلاب این اقدام انگلیسی‌ها را «دزدی دریایی» نامیده و در واکنش به آن، چنین فرمودند: «حالا انگلیس خبیث -که واقعاً خُبث او واضح است- دزدی دریایی می‌کند، کشتی ما را در واقع می‌دزدند... البتّه ان‌شاءالله جمهوری اسلامی و عناصر مؤمن آن، این کارها را، این خباثت‌ها را بی‌جواب نمی‌گذارند، در فرصت خود و جای خود پاسخ خواهند داد.» ۲۵/۴/۹۸

هنوز سه روز از واکنش رهبر انقلاب نگذشته بود، که عصر روز جمعه، 28 تیرماه، نیروی دریایی سپاه پاسداران، خبر از توقیف نفتکش انگلیسی موسوم به «استنا ایمپرو» داد. چشم در برابر چشم! مقامات آمریکایی و انگلیسی که شاید هرگز تصور چنین مواجهه‌ای را نداشتند، مانند همیشه، بعد از شاخ و شانه کشیدن‌های رسانه‌ای، به عجز و لابه افتاده و برای رفع توقیف آن، پیغام و پسغام‌های متعدد فرستادند. این ماجرا اما نشان داد جمهوری اسلامی، برای تأمین حداکثری منافع ملی خود، مصمم و مقتدر است. شبیه چنین موضوعی البته در ماجرای سقوط پهباد فوق پیشرفته‌ی آمریکایی، معروف به «گلوبال هاک» (در تاریخ 30 خرداد 98)، و بعدتر در ماجرای حمله به پایگاه نظامی آمریکا در عین‌الاسد (در واکنش به شهادت حاج قاسم) نیز رخ داد.

گرچه در این چند ماه، اتفاقات مهم دیگری هم رقم خورد، اما شاید بتوان گفت مهم‌ترین تصمیم ایران در ماه‌های اخیر، خبر این روزها، یعنی ارسال پنج نفتکش به ونزوئلا، برای انتقال بنزین به این کشور است. مقامات آمریکایی، باز هم کمافی‌السابق در واکنش به این مو ضوع، در ابتدا تصریح کردند که اقدام ایران، خلاف عرف دیپلماتیک است و آمریکا آن را بی‌جواب نمی‌گذارد و اجازه‌ی چنین اقدامی را به ایران نخواهد داد! اما بعد که تصمیم راسخ و پیغام مقتدرانه‌ی ایران، مبنی بر پاسخ سخت در صورت هرگونه تعرضی از سوی این کشور را دیدند، مانند همیشه پا پس کشیده و عقب‌نشینی کردند. «اقتدار» همیشه مصونیت‌آور است!

به این ماجرا اما صرفا نباید از جنبه‌