احسان پروردگار و اسائه ى بندگان
«أَللَّهُمَّ! إِنِّى أَعُوذُ بِكَ أَنْ يَكُونَ جَزآءُ إِحْسانِكَ الْإِسآئَةَ مِنِّى.» (اقبال الاعمال، ص 47)
اين جمله ى كوتاه، خواننده را به وفور نعمت هاى بى حدّ و احسان بى شمار پروردگار به بندگان، و ناشكرى ها و اسائه ى ادب ايشان در پيشگاه با عظمتش و نيز به چگونه زيستن و بودن در مقابل احسان هاى خداوند توجّه مى دهد.
مراد از احسان او- سبحانه- تنها نعمت هاى ظاهرى و مادّى نيست، بلكه هر نَفَس كشيدن و چشم بر هم گذاشتن نيز احسان الهى است و در واقع، تمام امور معنوى و مادّى، از اوّل خلقت گرفته تا هنگام مرگ احسانهايى از او به بندگانش مى باشد؛ چنان كه مقصود از اسائه ى بندگان به او نيز تنها نافرمانى كردن نيست، بلكه هر نَفَسى كه بندگان براى او به كار نزنند، اسائه ى ادب است. تو خود حديث مفصّل بخوان از اين مجمل.
برگرفته از کتاب نور هدایت
https://eitaa.com/Nedaysaadat