«أَلسَّلامُ عَلى أَسيرِ الْكُرُباتِ وَ قَتيلِ الْعَبَراتِ.»
گريستن، يا براى به ظهور درآوردن صفت رحمت در طرف مقابل است (چنان كه طفل با گريستن، مادر را به رحمت مى خواند)؛ و يا منشأ گريه، صفت رحمت است كه يكى از صفات بارز الهى است تا با اظهار آن، بقا و الفت اجتماع همواره برقرار باشد، بنابراين، صفت بارز رسولى هم كه براى آنان فرستاده، رحمت قرار داده است، كه: وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ.
ظلم و ستم و عصيان زمان هاى جاهليّت تا زمان حضرت سيّدالشّهدا-ع - به اعلى درجه ى خود رسيد، و صفت رحمت را به فراموشى سپرد، به گونه اى كه امّ كلثوم-ع- در خطبه ى خود فرمود: و رحمت، از دل هاى شما كنده شده است.
حال، سيّدالشّهدا-ع- با كلام «أَنَا قَتيلُ الْعَبْرَةِ.» مى خواهد بفرمايد: من كشته شدم تا اين صفت، با گرياندن و گريستن در مصايب من آشكار و در نتيجه، رحمت الهى، شامل حال امّت شود.
برگرفته از کتاب فروغ شهادت ، تالیف حضرت آیة الله سعادت پرور ره
https://eitaa.com/Nedaysaadat