هرگاه در کشوری جنگی رخ میدهد تمام ابعاد و ظرفیتهای موجود در داخل کشور متوجه این کُنش ناخوشایند میشود. جنگ ناگهان تمام شئون انسانی و رفتارهای جامعه را در خود ذوب میکند و بار دیگر به شکل جدیدی آن را به کالبد جامعه عرضه خواهد کرد. یکی از این شئونات در کنار مبارزه و پیکار با دشمن که از ارزش بسیار بالایی بر خوردار است؛ «نامه نگاری» جنگ است. به نوعی واژههایی که در آن لحظههای حساس و پرتنش بر سفیدی کاغذ نامه نقش میبندد عصاره تنهایی و مائده روحانی رزمندگانی است که میخواهند خبر سلامتی یا واگویههای دلتنگی خود را به خانواده، دوستان و آشنایان خود هدیه دهند.
درباره اینکه دست نوشتههای شهدا، رزمندگان و آزادگان چگونه و در چه کاغذ و پاکت نامه، یا #صندوق_پستی به دست خانوادهایشان میرسید باید گفت: ظاهرا در دو یا سه سال آغازین جنگ نامهها و دست نوشتههای ارسالی رزمندگان از سوی جبهه بر روی هر ورقی یا پاکتی که رزمندگان تهیه میکردند نوشته شده و از طریق پست ارسال میشد. از سال ۱۳۶۲ به بعد پاکتهای #پست_جواب_قبول که در آن صفحهای برای نگارش متن نامه به چشم میخورد نوشته میشد. این پاکتها در طرح و شکلهای مختلف بین رزمندگان توزیع میشد و رغبت نگارش نامه را برای رزمندگان فراهم می کرد. پاکتها معمولا از سوی واحد تبلیغات یا پشتیبانی جنگ و گاه از سوی مؤسسات خیریه و انجمنهای صنفی در اختیار رزمندگان قرار میگرفت.
معمولا تصاویر حضرت امام(ره)، حرم امام حسین(ع)، قدس شریف، ادوات جنگی، گل یا تصاویر رزمندگان و حتی کلمات قصار امام و احادیث بر روی آنها چاپ شده بود.
صندوقهای پستی موجود در جبهه نیز عموما جعبههای خالی مهمات بود که روی آنها کلمه «post» نوشته شده بود. رزمندگان میتوانستند روزانه یا چند روز یک بار نامههای خود را به درون این صندوقها بیندازند و آنها را به واحد تعاون یا پشتیبانی جنگ بسپارند تا خانوادهها را از چشم انتظاری درآورند.
@nationalpost