حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه

﷽
حالت منافق در نماز، سجده و بین آن❗️
«وَ إِذَا سَجَدَ نَقَرَ»؛ وقتی سجده می‎کند، مثل پرنده‎هاست که منقار به زمین می‎زنند؛ کنایه از اینکه حال این را ندارد که سجده‌اش را طولانی بکند یا آرام بگیرد. دیدید که پرنده‌ها به شکلی نوک به زمین می‎زنند، که نوکش را نگذاشته، بلند می‌شود. چون در درونش هیچ خبری از خضوع؛ یعنی حالت فروتنی که باید نسبت به خالقش داشته باشد، نیست.
«وَ إِذَا جَلَسَ شَغَرَ»؛ بین دو سجده باید بنشیند و توقّف بکند، یا بعد آن نشستن باید حرکت کند. امّا هیچ حالت طمأنینه و آرامشی ندارد؛ مثل اینکه –به اصطلاح- سوزن زیرش گذاشته‌اند و نمی‎تواند آرام و قرار بگیرد. «وَ إِذَا جَلَسَ شَغَرَ...» ؛ یک مرتبه می‎پَرد و توقّف نمی‎کند. همۀ این موارد گویای همان «اعْتَرَضَ» است. اصلاً این اعمال نماز و این عمل معنوی-عبادی-الهی که از او صادر می‌شود، هیچ قسمت‌ آن جنبۀ الهی ندارد و تنها یک ظاهر است.
این ظاهر را برای چه کسی درمی‌آورد؟ «يُرَاءُونَ النَّاسَ»؛ برای مردم این کارها را می‎کند و تمامش گویای این معناست که از معنویّت تهی است. اگر هم دیدی عملی از او صادر می‌شود که رنگ ظاهری‌اش الهی است، بدان که پوچ است؛ لذا در این روایت حضرت بر روی یکی یکی آن‌ها دست می‎گذارد. می‌گوید: «إِعتَرَضَ»، «رَکَعَ»، «سَجَدَ» و «جَلَسَ». همین‌گونه تند تند می‎فرماید.
امالی صدوق، ص 494 - بحار الأنوار، ج‏64، ص 291
سورۀ مبارکۀ نسا؛ آیۀ 142

#مجموعه_اخلاق_ربانی
#ویژگی_های_نفاق_و_منافقین
جلسه چهاردهم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir