حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه

﷽
رفتار خداپسندانه ❗️
راوی می گوید: دیدم پسر دو سالۀ پیغمبراکرم(ص) ابراهیم داشت احضار روح می شد. «يَجُودُ بِنَفْسِهِ»؛ هنگام وفاتش بود. پسر دو ساله اش داشت جلوی رویش می مرد. دیدم پیغمبراکرم(ص) اشک از چشمش سرازیر شد. جمله ای که فرمود این بود: «تَدْمَعُ الْعَیْنُ وَ یَحْزَنُ الْقَلْبُ»؛ اشک از چشمم می آید. معنایش این است که انسان کامل باید عواطف داشته باشد. اگر نداشته باشد، انسان کامل نیست. خیال کردی اگر کسی گریه کند اشکال شرعی دارد؟ نه! این انسان کامل است. اتّفاقاً یکی از کمالات این است. «تَدْمَعُ الْعَیْنُ وَ یَحْزَنُ الْقَلْبُ»؛ دلم سوخت و درونم محزون شد. «وَ لَا أَقُولُ إِلَّا مَا یَرْضَى رَبُّنَا»؛ و از دهانم محال است چیزی بیرون بیاید، مگر اینکه مورد پسند خدا باشد. من خدا پسند حرف می زنم. «وَ إِنَّا بِکَ یَا إِبْرَاهِیمُ لَمَحْزُونُونَ».
آنجا برخورد حضرت با چیزی که دوست داشت و اینجا برخورد با چیزی که به حسب ظاهر محزون کننده است، ببینید چگونه است. من دنبال پسند ربّ هستم. خلاصه اینکه از دهانم چیزی در نمی آید که خدا نپسندد. هرچه می گویم؛ خدا پسند است. مصلحت من بوده است؛ امّا آن هم بالأخره جزء عواطف است. این ادب الهی است. آن روابط اجتماعی و این مسئلۀ شخصی پیغمبراکرم(ص) در ارتباط با احتیاجاتش و در برخورد با اموری که دوست دارد و چیزهایی که ناراحت کننده است. این روش پیغمبراکرم(ص) است. اگر کسی بخواهد مؤدّب به آداب الهی شود، باید پیغمبراکرم(ص) را الگو قرار بدهد. این الگو، این چنین بوده است.
بحارالأنوار، ج 16، ص 235


#مجموعه_ادب_نبوی
#دفتر_دوم
#جلد_چهارم
جلسه پانزدهم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir