آل عبا علیهم السلام

#حدیث_تشکیلاتی | شماره 37

أُتِيَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ فَقِيلَ لَهُ إِنَّ سَعْدَ بْنَ مُعَاذٍ قَدْ مَاتَ فَقَامَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ قَامَ أَصْحَابُهُ مَعَهُ فَأَمَرَ بِغُسْلِ سَعْدٍ وَ هُوَ قَائِمٌ عَلَى عِضَادَةِ الْبَابِ فَلَمَّا أَنْ حُنِّطَ وَ كُفِّنَ وَ حُمِلَ عَلَى سَرِيرِهِ تَبِعَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ بِلَا حِذَاءٍ وَ لَا رِدَاءٍ ثُمَّ كَانَ يَأْخُذُ يَمْنَةَ السَّرِيرِ مَرَّةً وَ يَسْرَةَ السَّرِيرِ مَرَّةً حَتَّى انْتَهَى بِهِ إِلَى الْقَبْرِ فَنَزَلَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ حَتَّى لَحَدَهُ وَ سَوَّى اللَّبِنَ عَلَيْهِ وَ جَعَلَ يَقُولُ نَاوِلُونِي حَجَراً نَاوِلُونِي تُرَاباً رَطْباً يَسُدُّ بِهِ مَا بَيْنَ اللَّبِنِ فَلَمَّا أَنْ فَرَغَ وَ حَثَا التُّرَابَ عَلَيْهِ وَ سَوَّى قَبْرَهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ ‏ إِنِّي لَأَعْلَمُ أَنَّهُ سَيَبْلَى وَ يَصِلُ الْبِلَى إِلَيْهِ وَ لَكِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ عَبْداً إِذَا عَمِلَ عَمَلًا أَحْكَمَهُ

به پيامبر اكرم صلّى الله عليه و آله گزارش دادند كه سعد بن معاذ از دنيا رفته است. حضرت همراه با ياران خود آمده و فرمان غسل دادند، در حالى‌كه خود بر درگاه ايستاد. آنگاه كه كار انجام شد و تابوت او را بلند كردند، حضرت بى‌آنكه كفش و رداى خود را پوشيده باشد، پيكرش را همراهى كرد. گاه سمت راست تابوت را مى‌گرفت و گاه سمت چپ آن را، تا آنكه وى را در قبر نهادند.آنگاه پيامبر صلّى الله عليه و آله به درون رفت و سنگ لحد را مهيا كرد و خشت بر خشت گذاشت و فرمود: سنگ و گل به من بدهيد .فاصله خشت‌ ها را گل مى ‌نهاد تا آنكه خاك بر او ريخت و قبرش را به نيكى ساخت. بعد فرمود: هر چند كه آگاهم اين گور كهنه خواهد شد، اما خداوند دوست دارد كه هركس كارى را درست انجام دهد

من این حدیث را مکرّراً خوانده ام؛ به خصوص برای شما بارها خوانده ام، که از پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم نقل شده است که فرمودند: «رَحِمَ اللهُ اِمرِءً عَمِلَ عَمَلاً فَأتقَنَهُ» خدا رحمت کند آن کسی را که کاری انجام دهد، و آن کار را متقن و محکم انجام دهد. کار را جدی باید گرفت. کار را باید محکم انجام داد و متقن باید انجام دهد. نگذارید در این کاری که شما انجام می دهید، اندک خللی هم به وجود آید. کیفیت کار که بالا رفت، ارزش کار بالا می رود. هم ارزش دنیایی اش، هم ارزش خدایی و الهی اش؛ نگویید که ما مثلاً این همه زحمت کشیدیم، حالا اینجا هم این طوری شود. شما از اینجا سوار ماشین شده اید و می خواهید هزار کلیومتر در کوه و کمر، رانندگی کنید؛ زن و بچه خودتان، یا دوستانتان را ببرید. فرض کنید که در این هزار کلیومتر، نهصد و نود کلیومتر را با دقت و مراقبت رفته اید، ولی ده کلیومتر را بی مراقبت بروید. این، چه فرقی می کند با اینکه همه اش را بی مراقبت بروید؟! در همان ده کلیومتر هم ممکن است به کوه بزنید. نباید بگویید ما نهصد کلیومتر را آمدیم. حالا بگذار جلومان را نگاه نکنیم. بگذار مراعات مِه را نکنیم. بگذار لاستیکمان کم باد باشد. یا به کمبود بنزینمان توجه نکنیم. چه فرقی می کند؟! کار را که کرد؟ آنکه تمام کرد. این حرف معروفی که در دهان ها هست، معنایش همین است. این ها حکمت است؛ غالباً این مَثل های سائر(1)، حکمت است. اگر کار را تمام کردید، کار را کرده اید. و الّا اگر نهصد و نود و نه جزءِ کار را تمام کردید، اما همان یک جزءِ آخرش را نکردید، کار، انجام نشده است. اتقان یعنی این. یعنی نگذارید در هیچ گوشه کار، اشکال به وجود آید(2)


(1): مشهور، زبان زد
(1): بیانات امام خامنه ای حفظه الله؛ 25 آبان 1372 | متن بیانات از کتاب دغدغه های فرهنگی گرفته شده است

امالی شیخ صدوق، ح 384

Website: http://alaba.ir
Channel: @alaba_ir